Στα Βόρεια της Κύπρου δεν υπάρχουν συστηματικά δεδομένα για τον εθισμό σε ψηφιακά παιχνίδια

Στην Κύπρο και στα Βόρεια της Κύπρου έχει εντοπιστεί ένα χάσμα στις προσεγγίσεις για τον εθισμό στα παιχνίδια και στα ψηφιακά μέσα: στην Κύπρο ξεκινούν επιστημονικές έρευνες και θεσμικό πλαίσιο, ενώ στα Βόρεια της Κύπρου δεν υπάρχει τακτική συλλογή δεδομένων ή θεσμικό σύστημα θεραπείας.

Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, το ποσοστό των μαθητών με προβλήματα τζόγου στην Κύπρο είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο: 6% έναντι 5% στην Ευρώπη. Τους τελευταίους 12 μήνες, το ποσοστό όσων έπαιξαν στοιχήματα έφτασε το 23%. Η αυξημένη δραστηριότητα σε διαδικτυακές πλατφόρμες οδήγησε σε τριπλασιασμό των εισαγωγών σε κέντρα θεραπείας εθισμού. Οι αρχές στην Κύπρο σκοπεύουν να εντάξουν τις διαταραχές που σχετίζονται με τυχερά και ηλεκτρονικά παιχνίδια στο Κυπριακό Ινστιτούτο Θεραπείας Εθισμών και να τις κατατάξουν στην κατηγορία των μη ουσιωδών εθισμών.

Στα Βόρεια της Κύπρου, ο ψυχίατρος Mehmet Çakıcı εκτιμά τον αριθμό των ατόμων με εθισμό στον τζόγο σε 20–25 χιλιάδες. Μελέτες από το 2007–2018 έδειξαν αύξηση του παθολογικού τζόγου από 2,2% σε 4,6%. Αυτό υπερβαίνει τους μέσους όρους στην Ευρώπη (περίπου 1%) και στις ΗΠΑ και Νέα Ζηλανδία (περίπου 1,5%). Ο Çakıcı συνδέει την αύξηση με την έλλειψη πρόληψης και εκπαίδευσης, ασαφείς περιορισμούς, πολιτικές δωρεάν υπηρεσιών στα καζίνο, ανεπαρκή έλεγχο και έλλειψη κρατικού θεραπευτικού ιδρύματος.

Ο Αναπληρωτής Καθηγητής Anıl Görkem σημειώνει ότι η θεραπεία περιορίζεται στην πρωτεύουσα και είναι κυρίως προσβάσιμη σε οικονομικά εύπορα άτομα. Στα Βόρεια της Κύπρου δεν υπάρχει εθνική στρατηγική για τους εθισμούς ούτε δημόσιος μηχανισμός τακτικής συλλογής δεδομένων. Οι ειδικοί επισημαίνουν τον υψηλό κίνδυνο μεταξύ των νέων λόγω της διάδοσης των διαδικτυακών στοιχημάτων στα λύκεια και τα πανεπιστήμια.

Ο ψηφιακός εθισμός σε παιχνίδια ορίζεται ως ανεξέλεγκτη προσοχή σε διαδικτυακά παιχνίδια και στοιχήματα, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε υλικές, κοινωνικές και ψυχολογικές προβλήματα. Για τη θεραπεία, οι πηγές συνιστούν την προσφυγή σε ειδικούς (ψυχολόγους, θεραπευτές), τη συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης και την αλλαγή τρόπου ζωής.